σ'ένα και μόνο καταφύγιο

Ίσως δε θα 'πρεπε να γίνει έτσι.
Ίσως θα 'πρεπε ν' αγγίξω τον ήλιο τότε που ακόμη τον είχα..
-μα ξέρεις, φοβόμουν-φοβόμουν μπας και καώ
και λιώσω σαν κερί και ξεχαστώ.
Ίσως θα πρεπε να μάθω να καλυμπάω νωρίτερα
-ίσως έτσι να μπορούσα να βάλω χαλινάρι στα δάκρυα-
Μα βλέπεις, φοβόμουν. Φοβόμουν μπας και πνιγώ
μες στις έγνοιες και στα προβλήματα και ξεχαστώ.

Ακόμη και σήμερα φοβάμαι.
Φοβάμαι όπως τότε που δεν ήθελα να εκτείθομαι.
~Στη θύμησή μου φέρνω ένα χαζό κορίτσι που χόρευε μέσα σ' έναν κύκλο από φωτιά.
|μου άρεσε να παίζω με τη φωτιά και να καίω ό,τι μ' έκανε δυστυχισμένη|

Ίσως γι'αυτό να μη μπορώ να βγω απ' το καταφύγιο μου.
Ίσως αυτό με κάνει και θλίβομαι,
το ότι ποτέ δεν τόλμησα κάτι πραγματικά στη ζωή.
Και τώρα? Μόνο μου καταφύγιο η Θλίψη.
Κι η σύμμαχος-φίλη μου φωτιά
έρχεται τώρα πια σαν τύρρανος και μου καίει,
μου καίει το μυαλό.

*Θα βγω έξω και θ' αντικρίσω τον ήλιο κατάμματα.
Θα επανορθώσω. Θα βγω και θα του φωνάξω με όλη τη δύναμη
των εξασθενημένων μου πνευμόνων:
"ΜΕ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ;"