αποχωρισμός *η αρχή του τέλους.

Ήταν μια εαρινή συμφωνία όταν οι ήχοι της φύσης παραδόθηκαν σε κείνη. Λίγες μέρες πριν τους αποχαιρετήσει η Άνοιξη. Λίγες μέρες πριν ο ίσκιος των δέντρων υποδεχτεί τις καυτές ορμόνες του Ηλίου. Ήταν μέρες πριν ξεψυχήσει η ομορφιά / ή μέρες αφότου ξεψύχησε για πάντα η ομορφιά. Εαρινή συμφωνία σου λέω. Μια αστείρευτη μελωδία. Κράτα τη στιγμή όσο ακόμα υπάρχει, της είπε μια μέρα ένας φίλος που τη γνώριζε καλά.. Τώρα ξέρει. Οι στιγμές δε θα αναπνέουν πάντα για μας.

Ήταν μια εαρινή συμφωνία όταν παραδόθηκε στους ήχους της φύσης. Λίγες μέρες πριν χωρίσει με την Άνοιξη.  Μάγεμα κι όνειρο η φύσις εκείνο το δειλινό. Πουλιά να χορεύουν πέρα δώθε. Καρποί στους θάμνους για να δίνουν τροφή στη σκέψη σου, μωρό μου. Στη θύμισή σου! Να (ανα)τρέφουν την ψυχή της μέσα σου. Ένα θαύμα παντοτινό. Ολότελα δικό της. Ο αέρας παρασέρνει τις θλίψεις. Οι θλίψεις γίνονται πουλιά, φεύγουν, πετούν μακριά. Κανείς δε λέει πότε θα ξανάρθουν. Απόλαυσε λοιπόν τη στιγμή -τη στιγμή μες στη συμφωνία του έαρος. Σε λίγες μέρες φεύγει η Άνοιξη, μαζί κι οι πεταλούδες. Φεύγουν όσα την κρατούσαν ζωντανή. Οι σκιές των δέντρων θα ενδώσουν ντροπιασμένες στις καυτές ορμές του Ηλίου. _μέχρι εδώ ήταν λοιπόν

Τα πουλιά. Άκου. Άκου τα πουλιά που εναρμονίζουν τη σιγή. Αυτό δεν είναι τυχαίο, μωρό μου. Τίποτα εδώ δεν είναι τυχαίο. Μην παραμυθιάζεσαι από τις νέες σου φίλες. Μην ακούς που λένε πως χαθήκανε τα πάντα, μωρό μου! Αυτή είν’ εδώ και συμπάσχει με τη φύση. Τα ερπετά λικνίζονται απάνω στο κορμί της. Τα σύννεφα απλώνουν τα όνειρά της στον ουρανό και τον βάφουνε στο χρώμα του αποχωρισμού: βαθύ μωβ. Αυτό ήταν το τέλος. Το τέλος της Άνοιξης. Η αρχή μιας καυτής εποχής. Η αρχή της ολοκλήρωσης. Η αρχή μιας νέας Αρχής.!

*Νέα τάξη πραγμάτων, μωρό μου.. Αυτά δε λένε οι νέες σου φίλες;_ 

out(ofmymind)side

Όλη η ουσία
είναι δω:
στο να κρατήσουμε
έστω
το μυαλό μας
καθαρό,
άρτιο

Ας μη μιλάμε
Δεν κρύβεται
στο λόγο
η αλήθεια

Ας περιμένουμε*

Θα ‘ρθει μια μέρα που
θα φτιάχνουμε δεντρόσπιτα
και θ’ αναπολούμε
το θάνατο

καθώς οι αγκαλιές
θα ρουφάνε 
όλη την ουσία
του μυαλού

* 

Περίμενέ με
Μη βιάζεις το ταξίδι_

Μη μιλάς

Δεν κρύβεται 
στο λόγο 
η αλήθεια.

ούτε στα δέντρα
φωλιάζει 
ο θάνατος

Κοίτα μη χάσεις
το εγώ σου
ανάμεσα στα δέντρα
και μισήσεις πάλι
τον εαυτό σου.

Να μισείς μονάχα
ό,τι σε φοβίζει..
Μ' ακούς;

Μη μιλάς καλύτερα.
Μια μέρα θα 'ρθει
τούτο το ανέραστο τέλος
που λαχταράς 
μα δεν ποθείς,
τούτη η απέραντη γαλήνη
τούτο το ατέλειωτο πιοτό
-η πολυπόθητη σιωπή-

Κάποτε θα σωπάσω.
Μ' αφού σωπάσω
θα με καταπιεί
η αισχρή σιωπή\
_φοβάμαι

"Να μισείς μονάχα
ό,τι σε φοβίζει.."

μίσησε το φόβο
μίσησε το φόβο
μίσησε το φόβο

Σώπα!
το σ' αγαπώ των δέντρων
είναι ύπουλο.

μην ψάχνεις άλλο την αλήθεια.
Θα 'ρθει σου λέω μια μέρα
που θα φτιάχνουμε δεντρόσπιτα
και θ' αναπολούμε το θάνατο
παρέα..

καθώς οι αγκαλιές
θα μας σωπαίνουν 
το νου-

Κύκλοι *Φαύλοι Κύκλοι*

Ξάφνου ενώθηκαν οι δισταγμοί μας

και γίνανε αστέρια.

Αστέρια που τρέχουν μακριά μας
Τα σώματά μας σπαράσσονται.
Διψούν για ομορφιά

Ουράνια ομορφιά*

Άντε τώρα να εξηγήσεις στους ανεπίδεκτους
γιατί το όμορφο είναι απαραίτητο.
Άντε να τους τραγουδήσεις τα δίκια των ανθρώπων
με φωνή χαμηλωμένη..

Πώς να εξηγήσεις στους 'ενήλικες'
το όνειρο ‘κείνο με τ’ αστέρια, 

που κολυμπούσαν σαν μικρές φάλαινες
στον κοραλλένιο ουρανό..

Πώς να εξηγήσεις σε μένα τη φυγή των άστρων;
Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί τρέχουν μακριά μου.
Μονάχα ‘κείνο το μικρό μένει, το άσημο.
Εκείνο που πάλλεται σε φαύλους κύκλους.
Εκείνο που παραμένει αστέρι, όταν όλα τ’ άλλα αλλάζουν.
Εκείνο που δε θα πρόσεχε κανείς. Το -αόρατο- όμορφο!

Ξαφνικά με επαναφέρεις.
Όλα συνέβησαν για κάποιο σκοπό(;)

Ενώνονται ξανά οι αέναοι δισταγμοί μας
και γίνονται αστέρια, καθώς οι απορίες μου
στήνουν ξέφρενο χορό.
-Εξήγησέ μου σε παρακαλώ
για ποιο σκοπό τ’ άστρα τρέχουν μακριά
Από ποια παραβολή θελήσαν να το σκάσουν..

Πες μου..
για ποιο λόγο παλλόμαστε ακόμη
μέσα σε φαύλους κύκλους;

οικογενειακή θαλπωρή.

Ταξιδευτές μιας άθλιας,

ανιαρής ζωής.

Περιπλανόμαστε από κατάλοιπο 

σε κατάλοιπο

με σύντροφο το αίμα.

Το αίμα απ' τα δάκρυα

των δέντρων.

Το αίμα απ' τα χτυπήματα

της θάλασσας.

Το αίμα απ' τις καρδιές μας.

-

Τα πρωινά στα κατάλοιπα

είναι ίδια.

Ξεκινάνε με ποτήρια που σπάνε

Έπειτα συνεχίζουν με φωνές.

Φωνές που τσακίζουν

ό,τι ακέραιο έχει απομείνει.

Και κλείνουν άβολα

με ένα πιάτο φαΐ,

Με μας να μην αντέχουμε

Να κλαίμε.

Οι καρδιές μας σκίζονται

Μάχονται να επι-ζήσουν

Όμως, κανείς σου λέω

δεν ακούει.

Τα σπασμένα ποτήρια

κι οι φωνές τους

επιβάλλονται βίαια 
των ψυχών μας.

Θαρρούν πως τα θρύψαλα 

κοστίζουν περισσότερα

απ' τις ματωμένες μας καρδιές.

Κανείς δεν αντέχει σου λέω.

Μα όλοι συνεχίζουν

με ένα πιάτο φαΐ 

να τους παρηγορεί
και να τους ενώνει δειλά 

κάθε -κούφιο- μεσημέρι..