Τετάρτη

Μοιράζουν ευκαιρίες
               λες και ξέρουν
Κοιτούν, κοντοστέκονται και προσπερνούν
               λες και καταλαβαίνουν
Με τ' άχρωμα χείλη τους
μιλάνε για τη δίψα του θανάτου
                λες και ξέρουν
                λες και θα καταλάβουν ποτέ
                πως είναι να πεθαίνεις

Τους κοιτώ από ψηλά
                 λες κι είμαι ο θεός τους
Στάζω το αίμα μου
στο τσιμέντο της άχρωμης πόλης
                 λες και μου περισσεύει
Στις ζωγραφιές μου
βάφω πάντα κόκκινα τα χείλη των ανθρώπων
                  λες κι έτσι θ' αρχίσουν να φιλιούνται
                         πιο πολύ

Γεννάω κάθε βράδυ δαίμονες
Αυτοί γεννούν φωτιά
Ο ήλιος κάθε αυγή την οικειοποιείται
Ο ήλιος είναι παντοδύναμος
      Ζωγραφίζω στο χαρτί έναν ήλιο
-κι έπειτα το καίω
Έτσι νικώ τους δαίμονες
τη φωτιά
τον ήλιο

        Είμαι πιο δυνατή κι από τα τρία μαζί

Εγώ και το χαρτί μου, είμαστε θεοί
Μπορώ πάνω σ' αυτό
να ζωγραφίσω τη συντέλεια του κόσμου
κι έπειτα να το κάψω
όπως ο ήλιος καίει τις σκιές στις γωνίες

Θα μπορούσα έτσι να αποτρέψω την καταστροφή
                     μα έλα που δεν ξέρω να ζωγραφίζω συντέλειες
Το τέλος
είναι ισχυρότερο από την παντοδυναμία μου
         Ζωγραφίζω στο χαρτί μου κάτι άμορφο
Το μόνο που ξεχωρίζει είναι τα κόκκινα χείλη του
Το ονομάζω Τέλος και
το καρτερώ να έρθει να μου δώσει
ένα στερνό φιλί

μα το χαρτί μου       -      η στερνή αυτή μου δύναμη
δε μπορεί να δημιουργήσει πάματα
παρά μόνο να καταστρέψει
                        λες κι η παντοδυναμία μου
                        είναι καταραμένη να υπάρχει μόνο
                        εκεί που μπαίνουν οι τελείες .