σ'ένα και μόνο καταφύγιο

Ίσως δε θα 'πρεπε να γίνει έτσι.
Ίσως θα 'πρεπε ν' αγγίξω τον ήλιο τότε που ακόμη τον είχα..
-μα ξέρεις, φοβόμουν-φοβόμουν μπας και καώ
και λιώσω σαν κερί και ξεχαστώ.
Ίσως θα πρεπε να μάθω να καλυμπάω νωρίτερα
-ίσως έτσι να μπορούσα να βάλω χαλινάρι στα δάκρυα-
Μα βλέπεις, φοβόμουν. Φοβόμουν μπας και πνιγώ
μες στις έγνοιες και στα προβλήματα και ξεχαστώ.

Ακόμη και σήμερα φοβάμαι.
Φοβάμαι όπως τότε που δεν ήθελα να εκτείθομαι.
~Στη θύμησή μου φέρνω ένα χαζό κορίτσι που χόρευε μέσα σ' έναν κύκλο από φωτιά.
|μου άρεσε να παίζω με τη φωτιά και να καίω ό,τι μ' έκανε δυστυχισμένη|

Ίσως γι'αυτό να μη μπορώ να βγω απ' το καταφύγιο μου.
Ίσως αυτό με κάνει και θλίβομαι,
το ότι ποτέ δεν τόλμησα κάτι πραγματικά στη ζωή.
Και τώρα? Μόνο μου καταφύγιο η Θλίψη.
Κι η σύμμαχος-φίλη μου φωτιά
έρχεται τώρα πια σαν τύρρανος και μου καίει,
μου καίει το μυαλό.

*Θα βγω έξω και θ' αντικρίσω τον ήλιο κατάμματα.
Θα επανορθώσω. Θα βγω και θα του φωνάξω με όλη τη δύναμη
των εξασθενημένων μου πνευμόνων:
"ΜΕ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ;"

μάτια που δε βλέπονται, κάπου αλλού συναντιούνται

Κόκκινες κηλίδες και τιράντες χρυσές
θα θελα να χαθώ μια απ’ τις μέρες αυτές.

Να γίνω βάρκα στον ωκεανό
για να ρεμβάζω το βυθό
ή ίσως μνήμη στο κενό
για να ζήσω κάθε μας λεπτό.

Ο αφόρητος ο χρόνος διαλύει
ό,τι υπέροχο ζήσαμε μαζί.
Έχει δύναμη, στήριξη πολλή
και γίνεται εξουσιαστής.*

*Μα σ’ ένα σάπιο σύστημα, πάντα υπάρχουν οι αντι-εξουσιαστές. Αυτοί που πάνε κόντρα στα κατεστημένα και θέλουν όλα τα ωραία. Υπάρχουμε εμείς. Εμείς που δεν αντέχουμε τη μαλακία του χρόνου. Εμείς που θέλουμε να ζήσουμ’ ελεύθεροι χωρίς λουρί να μας τραβάει από δω κι από κει. Πάντα υπήρχαν αυτοί που ήθελαν να είν’ αυτόνομοι, κυρίαρχοι του εαυτού τους. Έτσι και τώρα, υπάρχουν αυτοί που δε χρειάζονται μήτε ρολόι, μήτε ημερολόγιο για να τους υποδείξει τι πρέπει να κάνουν και πότε! Δεν υπάρχει αύριο, χθες και τώρα. Υπάρχει μόνο πάντα, ποτέ και πουθενά. Μ’ ακούς; 

Έψαξα και στα σύννεφα μπας και δω κάπου τα μάτια σου κι αν κρίνω απ’ αυτό, θα σε ξαναδώ λίαν συντόμως. Γιατί -αφού τα σύννεφα εξατμιστούν το πρωί- μένει ακέραιη η ματιά σου στον ουρανό. Είσ’ εκεί λοιπόν.
Θα σε ξαναδώ στο πουθενά. Ίσως πάντα, ίσως και ποτέ..Θα μου λείψεις. Ήδη μου λείπεις.*

.ολοκαύτωμα

Αποθέτω όλα μου τα κρυφά όνειρα σε τούτο το χαρτί,
έτσι ώστε τη μέρα του ολοκαυτώματος,
να καούν όλα, χωρίς ίχνος ντροπής ή ενοχής.

Κι αφού καούν, ας τους χαρίσει η φωτιά

λίγο χρώμα απ’ το δειλινό
για να τα κοιτώ εγώ από ‘δω κάτω σα μαγεμένη
και να γεμίζει η ψυχούλα μου ελπίδες
ότι κάποια μέρα θα τον αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα τον κάνουμε όπως το χρώμα που έχουν τα όνειρά μας,
μετά από μιαν ολική καταστροφή..

Θα τον αλλάξουμε, αγάπη μου τον κόσμο.
Ακόμα κι αν χρειαστεί πρώτα να τον ανατινάξουμε[…]

~

Μετά από τόσον καιρό, οι άνθρωποι
δε ‘βάλαν μυαλό. Βλέπουν ακόμα τους άλλους,
μέσα απ’ τα τεράστια μυωπικά γυαλιά τους.
Δεν είναι όλοι σαν εσένα,
που έμαθες να βλέπεις τις ψυχές γυμνές
να στροβιλίζονται για πάντα στα τυφλά.

Όπως και να 'χει, εμείς θα τον αλλάξουμε αγάπη μου τον κόσμο.
Το εχουμ’ υποσχεθεί άλλωστε, στα πυρπολημένα μας όνειρα.