στις φωτιές του σύμπαντος

Θα ‘θελα απόψε να κάνω τη φωτιά μου να χορέψει.. Αγαπώ τη Φωτιά. Με διδάσκει. Μου θυμίζει τις στιγμές, με κάνει να ζω για τις στιγμές! της είπε σιγανά καθώς μεθυσμένος ακολουθούσε τις σκιές.

Με καταράστηκαν κάποτε οι φλόγες, όταν ευχήθηκα να πάω το χρόνο πέρα *πέρα απ’ τα δύσκολα. Κατοίκησε μέσα μου η ψύχρα.. Καταράστηκα κι εγώ τον εαυτό μου. Πόσο ανόητος ήμουν -αλήθεια- όταν ζήτησα στη φωτιά να με γλιτώσει απ’ τον πόνο.. Μα αυτή -η γλυκιά μου τιμωρός- ξέρεις τι έκανε; Μου όρμησε! Της είπα πως δεν αντέχω στα δύσκολα και μ'όρμησε!
Πονούσα καθώς καιγόμουν. Πονούσα καθώς οι φλόγες τύλιγαν την ψυχή μου. Πονούσα ουρλιά-ζωντας. Πονάς; Πονάς; μου φώναζε. Να είσαι ευγνώμων που πονάς. Πάει να πει πως αισθάνεσαι ακόμη. Απόψε έχεις κερδίσει ένα νέο αίσθημα. Του πόνου. Απόψε πλησίασες την αγκαλιά του κόσμου, των ανθρώπων, του σύμπαντος.. τέτοια μου ‘λεγε καθώς στοργικά με χτυπούσε.

Εκείνο το βράδυ, κάηκα ευτυχισμένος! Γι’ αυτό αγαπώ τη Φωτιά. Επειδή με διδάσκει. Μαζί της έμαθα να ζω τις στιγμές. Μαζί της μέθυσα μια βραδιά, κι  ακολούθησα το δρόμο για την ευτυχία. Μαζί της ωρίμασα το τέρας που κρύωνε μέσα μου. Μαζί της χάθηκα μια βραδιά σ’ ένα αδιέξοδο, καθώς βαδίζαμε στο δρόμο για την ευτυχία..

Αυτά της είπε κι έπειτα έσβησε πίσω απ’ τις στάχτες, τη στιγμή που η φωτιά άρχισε να χορεύει..

Ποιος ξέρει; Ίσως τελικά να βρήκε το δρόμο που ξεπλένει το σύμπαν..