"οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη, δραπέτευσα"

Πάρε φτερά και σπαθί
μα μην επιτεθείς.
Μην τραυματίσεις, μη σκοτώσεις.
Μονάχα κράτα το σπαθί
για να κόψεις τα φτερά σου
και να τα κρεμάσεις πάνω απ’ τα κεφάλια τους.
Απ’ τα κεφάλια των «φίλων»,
που μια μέρα θα σε δώσουν ψυχρά.
Θα σου επιτεθούν
Θα σε τραυματίσουν
Θα σε σκοτώσουν
κι εσύ με το σπαθί στα ματωμένα χέρια
θα καρτεράς τη λύτρωση.
Τη λύτρωση που πέταξες μαζί με τις κιθάρες
για να κρατάς τώρα όπλα, φόλες και σπαθιά.
Τη λύτρωση που όλο έρχεται
μα όλο και κάπου κολλάει.
Μες στο αίμα των γιορτών μας ίσως.
Μες στα τραγούδια τα πολυπόθητα,
τα απαγορευμένα μάλλον.

Κι εγώ, όλο καρφώνω το βλέμμα στα χέρια σας τα ματωμένα,
που με μίσος σκότωσαν τ’αδέλφια μου.
Όλο ρωτώ πού; Και γιατί; Και πότε;
κι όλο μένω με το βλέμμα καρφωμένο στα χέρια σας.
Στάζει το αίμα, σαν εκδίκηση.
Στάζουν τα δάκρυα, σαν παρηγοριά
και σαν προσευχή.

Πού πάνε άραγε οι δικές μας προσευχές όταν χάνονται;
Γίνονται πουλιά; Μαύρα πουλιά που δεν ξανάρχονται;
Και λέξεις; Λέξεις σφραγισμένες που δε θα ειπωθούν ξανά ποτέ;
Πού πάνε; Προς τα πού πετάνε;

Όλο λέω πού και γιατί
κι όλο καρφώνω το βλέμμα στα άγαρμπα πόδια σας
που με βία κλώτσησαν τα όνειρά μου.
Που με βία ποδοπάτησαν τα λίγα λουλούδια
που είχαν απομείνει στον κήπο μου.
Μα, όπως κι αν φαίνομαι απ’ έξω
από μέσα είμαι ακόμα κήπος.
Δεν μπορείτε να μου πάρετε τα άνθη της ψυχής.
Με κανένα όπλο.
Με κανένα σπαθί.

Όσο ζω θα σας ρωτώ
«Έως πότε θα είστε απάνθρωποι κύριοι;»
Θα σας ρωτώ, ώσπου να μην αντέχουνε τα μάτια μου
να βλέπουν πια τη μολυσμένη όψη σας..
Ετότε, θα πάρω ένα σπαθί, κι αυτή τη φορά θα κόψω τα κεφάλια σας.
Έπειτα θα τα κρεμάσω πλάι στα μαδημένα μου φτερά
κι από πάνω τους θα γράψω με μαύρα γράμματα:
«Η δικαιοσύνη σας μυρίζει φασισμό!»