μάτια που δε βλέπονται, κάπου αλλού συναντιούνται

Κόκκινες κηλίδες και τιράντες χρυσές
θα θελα να χαθώ μια απ’ τις μέρες αυτές.

Να γίνω βάρκα στον ωκεανό
για να ρεμβάζω το βυθό
ή ίσως μνήμη στο κενό
για να ζήσω κάθε μας λεπτό.

Ο αφόρητος ο χρόνος διαλύει
ό,τι υπέροχο ζήσαμε μαζί.
Έχει δύναμη, στήριξη πολλή
και γίνεται εξουσιαστής.*

*Μα σ’ ένα σάπιο σύστημα, πάντα υπάρχουν οι αντι-εξουσιαστές. Αυτοί που πάνε κόντρα στα κατεστημένα και θέλουν όλα τα ωραία. Υπάρχουμε εμείς. Εμείς που δεν αντέχουμε τη μαλακία του χρόνου. Εμείς που θέλουμε να ζήσουμ’ ελεύθεροι χωρίς λουρί να μας τραβάει από δω κι από κει. Πάντα υπήρχαν αυτοί που ήθελαν να είν’ αυτόνομοι, κυρίαρχοι του εαυτού τους. Έτσι και τώρα, υπάρχουν αυτοί που δε χρειάζονται μήτε ρολόι, μήτε ημερολόγιο για να τους υποδείξει τι πρέπει να κάνουν και πότε! Δεν υπάρχει αύριο, χθες και τώρα. Υπάρχει μόνο πάντα, ποτέ και πουθενά. Μ’ ακούς; 

Έψαξα και στα σύννεφα μπας και δω κάπου τα μάτια σου κι αν κρίνω απ’ αυτό, θα σε ξαναδώ λίαν συντόμως. Γιατί -αφού τα σύννεφα εξατμιστούν το πρωί- μένει ακέραιη η ματιά σου στον ουρανό. Είσ’ εκεί λοιπόν.
Θα σε ξαναδώ στο πουθενά. Ίσως πάντα, ίσως και ποτέ..Θα μου λείψεις. Ήδη μου λείπεις.*