οικογενειακή θαλπωρή.

Ταξιδευτές μιας άθλιας,

ανιαρής ζωής.

Περιπλανόμαστε από κατάλοιπο 

σε κατάλοιπο

με σύντροφο το αίμα.

Το αίμα απ' τα δάκρυα

των δέντρων.

Το αίμα απ' τα χτυπήματα

της θάλασσας.

Το αίμα απ' τις καρδιές μας.

-

Τα πρωινά στα κατάλοιπα

είναι ίδια.

Ξεκινάνε με ποτήρια που σπάνε

Έπειτα συνεχίζουν με φωνές.

Φωνές που τσακίζουν

ό,τι ακέραιο έχει απομείνει.

Και κλείνουν άβολα

με ένα πιάτο φαΐ,

Με μας να μην αντέχουμε

Να κλαίμε.

Οι καρδιές μας σκίζονται

Μάχονται να επι-ζήσουν

Όμως, κανείς σου λέω

δεν ακούει.

Τα σπασμένα ποτήρια

κι οι φωνές τους

επιβάλλονται βίαια 
των ψυχών μας.

Θαρρούν πως τα θρύψαλα 

κοστίζουν περισσότερα

απ' τις ματωμένες μας καρδιές.

Κανείς δεν αντέχει σου λέω.

Μα όλοι συνεχίζουν

με ένα πιάτο φαΐ 

να τους παρηγορεί
και να τους ενώνει δειλά 

κάθε -κούφιο- μεσημέρι..