παλεύω μ' ε(σ/μ)ένα

Είναι μέρες που πατάω γερά..

'μα είναι και μέρες που το νιώθω -το νιώθω- πως πεθαίνω.

Ξέρεις τι φταίει που γίναμ' έτσι;* Είναι που παραδονώμασταν στο πάθος και ξεχνάγαμε να μιλάμε, νομίζω. Αυτό μας πάει πίσω και μας γκρεμίζει..

Και φταις κι εσύ! που κάθεσαι στο στομάχι μου

σαν άλυτος κόμπος κάθε φορά που σε φέρνω στο μυαλό μου.

Και φταις κι εσύ! που μπαίνεις κρυφά μες στη βρωμερή καπνίλα του ονείρου μου

και μου μουρμουρίζεις τη φράση αυτή: "ό,τι είναι όμορφο, είναι κι απαραίτητο να υπάρχει.."

-και, πίστεψέ με, είνaι μία απ' τις λίγες φράσεις ονείρων που με σκιάζει ακόμη και στον ξύπνιο μου.

Και φταις κι εσύ! που μ' όλα τούτα που κάνεις με διαλύεις 

και με απογειώνεις

και με βάζεις πού και πού στη θέση μου. 

-αν ήξερες πόσο μου τη δίνει αυτό, δε θα το ξανάκανες.

 ~

Το ξέρω, το ξέρω ψυχή μου ότι είσ' αυτό που θέλω.

Μα σαν μικρό παιδάκι εμπιστεύομαι εκείνον τον κόμπο στο στομάχι,

που παίρνει πότε-πότε τη μορφή σου και μου λέει να τρέξω, να τρέξω μακριά..

-τον εμπιστεύομαι;

Πάντως, μου το 'χες πει. Οι μάσκες μια μέρα θα πέσουν.

Και να τες. Σέρνονται στο -γεμάτο γλίτσα- πάτωμα για να κρύψουν τη ντροπή

που πάει και κουρνιάζει σε κάθε χαρακτηριστικό του άμορφου προσώπου τους.

Φρίκη το θέαμα. Μα δυστυχώς, πραγματικότητα. Μια ολόφριχτη πραγματικότητα!

Κι εγώ τώρα σου λέω, ότι αύριο οι μάσκες θα ξαναφορεθούν

και θα με ξαναπουλήσεις

και θα σε ξαναδώ στον ύπνο μου

και θα μου ξαναπείς κάτι ωραίο, ποιητικό

και θα σε ξαναεμπιστευτώ

και θα με ξαναπουλήσεις 

και θα σε ξαναδώ στον ύπνο μου

και θα μου ξαναπείς κάτι ωραίο, ποιητικό 

και θα σε ξαναεμπιστευτώ

και θα λατρέψω ξανά την άπιαστη μορφή σου

.

Μα μέχρι τότε, 

θα 'χει ξημερώσει, έτσι? 

Πες μου πως θα 'χει ξημερώσει..

*Και φταίω κι εγώ. Φταίω, διότι δεν έχω τρυπήσει-ακόμα-
αυτόν τον σιχαμένο, το σιχαμερό εαυτό!