Από ένα τίποτα*

Είναι τυχαίο που όλα τα ποιήματα μιλάνε για γαλάζιες πεταλούδες
και γαλάζια λουλούδια;
Είναι τυχαίο που ο τρελός μιλά για έρωτα; 
{Το τελευταίο δειλινό του Χειμώνα, βρίσκει τη μικρή Ζωή 
απορροφημένη στις σκέψεις της.}

-Αέρα, μ' αγαπάς;
-Τί ερώτηση είν' αυτή Ζωή;
-Μ' αγαπάς;
-Σ' αγαπώ.
Χαμόγελο μελαγχολίας σκιαγραφήθηκε στο πρόσωπό της, 
μα ο στοργικός αέρας, το διαγράφει μ' ένα φύσηγμα.
-Τί 'ναι τούτα Ζωή; Γιατί μελαγχολείς;
-Είναι που δε βλέπω πια γαλάζιες πεταλούδες.
-Είναι που κοιτάς πάντα σε λάθος μέρη, απαντά ο άνεμος με σιγουριά.

Η Ζωή δεν καταλαβαίνει. Κοιτάζει γύρω να βρει τον άνεμο, μα είχε φύγει. Είχε φύγει μαζί με το βαρύ Χειμώνα. Το κορίτσι θυμάται την τελευταία κουβέντα τ' αγέρα και παίρνει ύφος όλο απορία.. Αμέσως το μάτι της πέφτει στην κάμπια, μες στην άσχημη χρυσαλλίδα. Το σκουληκάκι μεταμορφώνεται σε πεταλούδα -σε μια γαλάζια πεταλούδα- κι η Ζωή μαγεύεται. Χορεύει για τη νέα γέννηση. "Πού 'σαι Άνεμε να δεις; Πού 'σαι να δεις γαλάζιο;" Τώρα γελά και τραγουδά κι η Δύση τη βρίσκει χαρούμενη.

~Η Ζωή τώρα καταλαβαίνει! Ήταν πλέον Άνοιξη.
Και με την Άνοιξη έρχονται οι πεταλούδες.
Απ' τα σκουλήκια γίνονται οι πεταλούδες.

Κι ο Έρωτας;! Με την Άνοιξη έρχεται κι ο Έρωτας.
Απ' το τίποτα γεννιέται ο Έρωτας!*