Σάββατο

σε (αν)ύποπτο χρόνο

Το ρολόι χτυπούσε μανιακά
"τίκι-τοκ, τίκι-τακ"
ραγίζοντας επιπόλαια τη σιωπή.
Αντηχούσε δυνατά
Σαν βιαστής που στη γωνιά καραδοκεί
περιμένοντας το επόμενο αγνό,
παρθένο θήραμα.
Σαν θαλασσόλυκος που
ξημεροβραδιάζεται ελπίζοντας
πως θ’ ακούσει κάποια μέρα

το τραγούδι των κυμάτων.
Σαν ένας μικρός παλιάτσος που 

έχει ξεχάσει
πώς να κλαίει.

Βλέπεις, υπάρχουν ακόμη
πράγματα που ο χρόνος
δε μπορεί να τσακίσει.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν,
όσες στιγμές κι αν χαθούν,
Οι βιαστές πάντα
θα περιμένουν
Οι θαλασσόλυκοι πάντα
θα ελπίζουν
Οι παλιάτσοι πάντα
θα κλαίνε κρυφά
Κι εγώ..εγώ 

πάντα θα χορεύω 
σε ρυθμούς μανιακού 
τίκι-τακ
σαν πτώμα που

το 'χουν ρυθμίσει
να κινείται στους ρυθμούς τους


-μα κάπου μακριά
θα υπάρχει πάντα
ένα παιδί
που θα κοιτάει επίμονα
τον Ουρανό.

Θα κρατά ένα μεγάλο ψαλίδι
και θα ‘χει ύφος

φονικό.
Η όψη του θα ‘ναι πάντα
εκεί -
μα η ψυχή του πάντα κάπου
αλλού -
 
..σε κάποια χώρα που τα ρολόγια
δεν έχουν δείκτες

κι ο χρόνος πεθαίνει ακαριαία
μόλις τον κόψεις
μ' ένα μεγάλο ψαλίδι

it's time to go~


1 σχόλιο: