στους νέους της αντίστασης.

«κι απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά.. 

και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ώ χαίρε, Ελευθεριά» 

 -

Σ' ένα κλειστό γήπεδο λυκείου, ίσα που χωράνε μερικοί στίχοι του εθνικού ύμνου.

 Κάποιοι άλλοι φεύγουν σκαστοί απ’ τις πόρτες κινδύνου. 

Αυτοί -οι δραπέτες στίχοι- απλά αναφέρονται σε υποκριτικούς εορτασμούς και παρελάσεις. 

Δε νομίζω να χώρεσαν ποτέ -έστω και για μια στιγμή- στη συνείδηση 

της εθνικοφροσύνης. 

Στέκονται όλοι αμείλικτοι, σε στάση προσοχής. 

Ακόμα κι οι πιο «ανήσυχοι», αυτοί που βάζουν τις φωτιές τα ξημερώματα. 

Αυτή είναι η στιγμή που σηκώνω το κεφάλι μου δειλά και παρατηρώ τους πάντες

τόσο μεθοδικά πλασμένους, τόσο τέλεια ευπρεπισμένους, 

τόσο όμορφα τακτοποιημένους, τόσο τραγικά απροστάτευτους.. 

Σκύβω το κεφάλι κι απορώ. Ξέρουμε γιατί 'παλεύουμε';

Ξέρουμε για ποια ιδανικά μαχόμαστε; Έχουμε δικά μας ιδανικά;

 Σε τί πραγματικά πιστεύουμε; Γιατί είμαστε οργισμένοι;

Για ποια ελευθερία φωνάζουμε; 

Σηκώνω το κεφάλι ξανά. 

Το γήπεδο έχει σχεδόν αδειάσει. 

Τόσο κράτησε η αντίσταση. 

Για τόσο λίγο έζησαν τα ιδανικά που τους έχουν φυτέψει στο κεφάλι.

Για τόσο λίγο..

Ναι, δε λέω, σέβομαι φυσικά τους αγώνες,

την αντίσταση και το αίμα που χύθηκε κάποτε για την αξία της Ελευθερίας.

Τους σέβομαι. 

Αλλά σας εκλιπαρώ, ουδέποτε μη μου ζητήσετε να δείξω 

την οποιαδήποτε μορφή σεβασμού σ' εμάς, στους νέους της γενιάς μου,

στους νέους της «αντίστασης». 

Ουδέποτε.

Ίσως -λέω ίσως- αν φτάσουν ποτέ στην κόψη του σπαθιού την τρομερή, 

ίσως μόνο τότε θα σε κοιτάξουν περήφανα στα μάτια και
θα σε φωνάξουν με τ' όνομά σου,

Ελευθερία.

 Αλλά ακόμη απορώ. 

Για ποια ελευθερία βραχνιάζουν τέλος πάντων;!