Κυριακή

μεταμεσονύκτιες ακολουθίες


Εκείνο το βράδυ με τ' άπλετα σύννεφα, εκείνο το βράδυ που τ' άστρα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης, εκείνο το βράδυ άνοιξαν καρδιές και καρδιές. Εκείνο το βράδυ, είχαν όλα ειπωθεί.με άλλο τρόπο. Ήταν ένα βράδυ που τα σύννεφα είχαν κρύψει τ' αστέρια. Ήταν ένα βράδυ, που άνοιξαν καρδιές.

-Άραγε το φεγγάρι, όταν τ’ αστέρια κρύβονται πίσω απ’ τους φόβους τους, νιώθει μοναξιά;

-Τί είναι μοναξιά;

-Μοναξιά είναι όταν κανείς δεν υπάρχει γύρω σου. Ή μάλλον, μοναξιά είναι να ‘σαι μες στο πλήθος, μα να μη μπορείς ν' αγγίξεις κανέναν. Μοναξιά είναι να ‘σαι ένα θαμπό αστέρι στον ουρανό. Μοναξιά είναι να ‘σαι λουλούδι σ’ ανοιξιάτικο λιβάδι μα να μη θες -να μη θες!- ν’ ανθίσεις.

-Και τα όνειρα;

-Τα όνειρα;

-Λέω, αν έχεις όνειρα πλάι σου που διώχνουν τους φόβους, που αποκαλύπτουν τ' αστέρια, που κάνουν τα λουλούδια να θέλουν ν' ανθίσουν, λογαριάζεσαι μόνος;

-Συγχώρα με για την αδιακρισία μου αλλά, τι είναι όνειρο;

-Όνειρο; Όνειρο είναι ένα φτερούγισμα, μια μουσική, μια (ανα)πνοή.

-Δεν είχα ποτέ μου όνειρο. Κι αν τα όνειρα είναι πράγματι όσα λες, τότε δεν είσαι μόνος. Αποκλείεται να νιώθεις μόνος. Όμως..Τα όνειρα δε φεύγουν; Δε σ’ εγκαταλείπουν;

-Μάλλον εσύ τα εγκαταλείπεις.

-Μακάρι να ‘χα φίλο ένα όνειρο, να μην το εγκαταλείψω ποτέ!

-Κι αυτό πώς;

-Θα κάνω τ' όνειρο αηδόνι. Αηδόνι με πληγωμένη φτερούγα. Λίγο μόνο..Τόσο όσο να μη μπορεί να πετάξει πέρα απ’ τα όρια της καλύβας μου. Να τραγουδά κάθε πρωί κι απόβραδο μόνο για ‘μένα. Να λέμε ιστορίες για τρομοκρατημένα αστέρια. Θα ‘μαι εγώ και τ’ Όνειρο!

-Λευτέρωσε τα όνειρά σου και θα λευτερωθείς, λένε. Όμως πρόσεξε μη γίνει το αντίθετο. Άμα σκλαβωθείς μέσα στο ίδιο σου το όνειρο, λένε.. Ασ' το καλύτερα.

1 σχόλιο: