Κυριακή

ACAB*


«Αναρχικοί επιτέθηκαν σε αστυνομικούς το Σάββατο βράδυ, στα πλαίσια γιορτής που διοργάνωναν.»

-Για ποιά αναρχία μιλάτε;
Για ποιά δικαιοσύνη φωνάζετε;
Για ποιά δημοκρατία τέλος πάντων;;


Λοιπόν, το Σάββατο βράδυ, είχαμε μαζευτεί για να χορέψουμε. Να χορέψουμε στο δρόμο, να γίνουμε έεενα με το δρόμο. Ο ρυθμός κυλούσε στο αίμα μας. Οδηγός μας ήταν ο ρυθμός. Ήμασταν όλοι ένα με το ρυθμό. Ήταν ωραία, μέχρι που κάποια παιδιά από μας, άρχισαν να χορεύουν προκλητικά, «προκαλώντας» έτσι, τους αστυνομικούς. Κι αυτοί, οι δήθεν προπάτορες  της δημοκρατίας, άρπαξαν την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά  κι άρχισαν να χτυπάνε τους φίλους μας. Ο ένας εκ των δύο, έφτυνε αίμα απ’ το ξύλο. Κάποιοι, κατέγραψαν στην κάμερα έναν απ’ τους μπάτσους να λέει ότι κάποια μέρα αυτόν τον αλήτη θα τον σκοτώσει(ή κάτι έτσι τέλος πάντων). Μας απείλησαν ότι θα μας έριχναν δακρυγόνα. Πολλοί από μας έκλαιγαν, άλλοι φώναζαν και κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τους ανυπεράσπιστους. 
~Σκατά. Στο τέλος πήραν τα δυο παιδιά στο τμήμα.
Όταν πήγα προσωπικά να ρωτήσω έναν αστυνομικό πότε θα τους αφήσουν επιτέλους ήσυχους, μου είπε πως δεν ξέρει. Αργότερα, τον ρώτησα πως θα αντιδρούσε αν ο γιος του ήταν στη θέση αυτών των παιδιών. Μου απάντησε με άθλιο, εγωκεντρικό τρόπο, ότι δεν θα επέτρεπε ποτέ στο γιο του ούτε καν να συναναστραφεί με τέτοια άτομα, εννοώντας βέβαια εμάς. Θα του έκοβε, λέει, τ’ αυτιά (εδώ εμφανίζεται εκείνη η γλυκιά δημοκρατία και ελεύθερη βούληση).

Ποιος θα του εξηγήσει άραγε ότι τα παιδιά δεν είναι κτήμα κανενός; Ποιός θα του πει ότι η ανάγκη για πνευματική και σωματική ένωση των ζωντανών υπάρξεων, δεν είναι αλητεία;

Του είπα πολύ απλά ότι έχω κουραστεί να μας κρίνουν, πριν μας γνωρίσουν. Συνέχισε να μου απαντά υποτιμητικά. Πώς να ανεχτώ  μια τέτοια συμπεριφορά; Τον έβρισα κι έφυγα. Δεν υπήρξε καμία συνεννόηση.

Και σκέψου μονάχα, ότι η επόμενη μέρα ξημέρωνε Χριστούγεννα. Τα δικά σας Χριστούγεννα, σας επιτρέπουν να χτυπάτε ανήμπορους και άοπλους μαθητές; Οι δικές σας γιορτές χαράς, σας επιτρέπουν να διαλύετε ό,τι πιο πολύτιμο γεννιέται στον κόσμο: την ένωση με τους συνανθρώπους μας;  Ακόμη κι εγώ, που δεν είμαι ας το πούμε θρήσκα, μίλησα σαν παπαδιά. Μην ενοχλήστε, συνεχίστε παρακαλώ να ζείτε την γεμάτη ψεύτικη ευτυχία ζωή σας, μες τα στολίδια, τις βιτρίνες και τα δώρα σας, κι άστε μας εμάς να ζήσουμε ελεύθεροι στο δρόμο μας. Και να θυμάστε, όσο περισσότερο αμαυρώνετε τους δρόμους που περπάτησα, χόρεψα, φώναξα, τραγούδησα, ερωτεύτηκα, έκλαψα, αγάπησα, ονειρεύτηκα, άλλο τόσο εγώ θα γίνομαι ένα μαζί τους. Γιατί έμαθα ότι η ζωή βρίσκεται στους δρόμους και μες στα όνειρα των λουλουδιών, γι αυτό μην την ψάχνεις άλλο στο τσιμέντο.
Μμ, έμαθα πολλά τελικά. Έμαθα ότι ο σεβασμός κερδίζεται, ότι η αλήθεια τυλίγεται μες σε ωραίο περιτύλιγμα, ότι η ζωή μας ανήκει..Αα και ότι άλλο μπάτσος και άλλο αστυνομικός.
Επίσης, όσο κι αν σας πονά, αύριο θα είμαστε και πάλι έξω, να γιορτάζουμε, να μεθάμε, να μαστουρώνουμε, να τραγουδάμε, να αγαπάμε.


  
Χμ, και με όλα αυτά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι
*All Colors Are Beautiful :’)
 

Σιγά-σιγά αρχίσαμε να βρίσκουμε ξανά το κέφι μας μέσα απ’ τα τραγούδια μας. «Could you be looooooved..and be loooved?» πουρουπουπουμ, πουρουπουρουμ.. Καλωσόρισα τον χαμένο μου ρυθμό. Καλωσόρισα τα πανέμορφα χρώματα..

Λίγο αργότερα, ακολούθησε πονοκέφαλος και ελαφρά ζαλάδα. Έπειτα, το μυαλό μου νανουρίστηκε γλυκά με τις αγανακτισμένες φωνές του άρματος “Fuck the system. Fuck them aaaall.”



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου