Ροδακινί πάθος

..
Κάπως έτσι γεννήθηκε το πάθος.
Κάπως έτσι μαρμάρωσα τις πληγές.
Βρήκα συμπαράσταση στα ρόδα της αμαρτίας. 
Ναι, είχαν περισσέψει κάποια.
-
Πάθος. Η ικανότητα του να νιώθεις με όλη σου την ψυχή.
Το πάθος και η οργή γεννήθηκαν μαζί. Συμπληρώνουν το 'να τ' άλλο.
Οργή. Όταν τα μάτια σου βγάζουν σπίθες και τ' αφτιά σου αφρίζουν.
Την οργή να την ακούς πότε-πότε. Ίσως να οφελεί.
Πάθος, οργή και πόθος.
Πάθος και πόθος.
Πόθος. Ποθώ. Θέλω κάτι αποκλειστηκά για μένα.*
Πάθος για Ειρήνη. Ελευθερία.
-
[Μπρρ. Ίσως φταίει η σύνταξη, αλλά εμένα, οι λέξεις κάποιες φορές με μπερδεύουν.]
-
Έτσι, αποφάσισα να μη μιλώ.
Περικυκλώνω μονάχα το πάθος με ρόδα από αμαρτίες. Και δε μου φεύγει ποτέ.
Το κάνω δικό μου.

*Με το "για μένα", εννοώ "για μας". Γιατί εγώ είμαι εγώ, κι ο καθένας ξεχωριστά. Εγώ είμαι ο κόσμος. Όχι, δεν είμαι ούτε ψώνιο, ούτε εγωκεντρική. Εσύ είσαι εγώ, κι εγώ είμαι εσύ. Απλά!