Πέμπτη

βιτρίνα και θρύψαλα

Κάθε μέρα:
Ώρα για δουλειά
ξέχνα μεμιάς τα ψεσινά.
Σα μαριονέτα πας για δουλειά
απ' το πρωί, απ' τις επτά.

Στο γραφείο:
Μιζέρια, Εξαθλίωση,
Υποκρισία, Καταπίεση.
Η ψυχή σου ζητά την αταξία,
μα εσύ σαν κούκλα σε βιτρίνα
υποτάσσεσαι σε αιώνια ησυχία.

Τέλος, συμπλήρωσες οχτάωρο.
Το στομάχι το πονάς
κι η γραβάτα σε σφίγγει
Πας σ' ένα σπίτι
που νομίζεις πως γνωρίζεις.
Μια γυναίκα σε φιλά
και σου βάζει να φας.
Τρως για μεσημέρι
και μια θλίψη σε δέρνει.
Να τελειώσεις θες τους ισολογισμούς
τ' αφεντικό να μην ακούς
να σε προσβάλλει, να σε βρίζει
λες κι εισ' ένα σκουπίδι.

Ξεχνάς τη δουλειά
γιατί το μωρό σου κλαίει,
μια ώρα δικιά σου
κάνει να κλέψει
Μα του φωνάζεις με οργή
"καν' υπομονή,
αύριο θα παίξουμε μαζί"

Νιώθεις ζαλισμένος,
απ' τις αόρατες φωνές 
των πάντων
είσαι καταδικασμένος.

Παρανοείς και κοιμάσαι
αύριο και πάλι καλά θα 'σαι.
Τη ζωή σου βάζεις σε βιτρίνα,
την ψυχή σε καραντίνα.

Ξυπνάς το βράδυ ιδρωμένος,
απελπισμένος, φοβισμένος..
Όνειρο είδες ζωντανό,
πως είχες πεθάνει μοναχός.
Ανακουφίζεσαι όταν βλέπεις
πως ήταν εφιάλτης στεγνός.
Μοιραία πέφτεις ξανά,
ευχόμενος να ονειρευτείς γλυκά
προαγωγή πως πήρες
και πολλά λεφτά.

Ευτυχισμένος νομίζεις πως είσαι
μα..ξύπνα επιτέλους ρε!
Το μωρό σου κλαίει
κι η γυναίκα δε σε θέλει.

Κι η ζωή σου εξακολουθεί
αβίαστα να κυλά
σαν ταινία παλιά
σαν πράξη φτηνή
σαν εχθρός
σαν εχθρός που σε καίει..

Φτάσαμε στο στάδιο το τελευταίο:
Χαμός_

Τώρα πια, 
δεν κοιμάσαι τα βράδια,
στο γραφείο τα σπας κομμάτια.
Μάτια σαν διαμάντια
έχεις στο κεφάλι
Βλέπω το ένα βλέφαρο
π' αστράφτει.

Την απόφαση την πήρες:
τη λογική υποβίβασες
και την ψυχή σου λύτρωσες
Την καρδιά σου κράτησες
και τη ζωή σου πίσω ζήτησες.
Κανείς δε στην έδωσε
μα δεν τη διεκδίκησες!

Οι άλλοι
σε περνάνε για τρελό
"ένας αποτυχημένος εφοριακός"
σ' απομονώνουν διαρκώς,
δε σε θέλουν πια λοιπόν..

Τώρα ολομόναχος γυρνάς,
παραμιλάς μες στα στενά.
Λίγη αγάπη αναζητάς
μα ίσως να 'ν' αργά.

Με τον ξοφλημένο σου εαυτό
τα βάζεις
που 'μεινες χρόνια να θαυμάζεις
το "εγώ" σου μες σε μια βιτρίνα,
που γυάλιζες σαν να 'ταν
περιουσία.

Και τελικά,
πεθαίνεις ξάφνου'
Παρέα έχεις μόνο
το χαοτισμό.
Εκείνον τ' ουρανού.

Καληνύχτα φίλε παλιέ,
γνώριμε,
αγαπητέ..

Αυτό που δεν πρόφτασες να μάθεις.
είναι πως ποτέ δεν είν' αργά
να ψάξεις γι' αγάπη
και ζωή.
Ίσως κρύβεις λίγο απ' τα δύο
βαθιά μέσα σου κι εσύ..


3 σχόλια: