Τετάρτη

το Χάος που γεύτηκε η Άνοιξη

Την άνοιξη συνήθως ανθίζουν τα ποιήματα
Η λογοτεχνία παίρνει τη μορφή του έρωτα..
Μα είμαστε ήδη στα μισά
κι απόψε δεν έχω καμιά ιστορία να σου πω.
Μόνο μια, που μιλά για τα παιδιά
που κλαίνε τα βράδια στα παγκάκια.
Αυτή η ιστορία δεν είναι απ’ τη φύση της ερωτική.
Δεν μιλά για αρώματα
αλλά για μυρωδιές μυαλών που καίγονται.
Καλύτερα να μη στην πω,
γιατί θα σε διώξω απ’ το παραμύθι που ζεις.
Θα σε πάρω μακριά απ’ την άγνοια(!)  

Ίσως κρύβω κι άλλη μια ιστορία.
Να σ’ την πω;
Χθες βράδυ ερωτεύτηκα..
Ερωτεύτηκα τη γεύση του χάους
που μένει κολλημένη στο στόμα
μετά από κάθε σου φιλί..
Ίσως δεν πρέπει να το ξέρεις.
Μα είναι βλέπεις που, τη μία,
αντικρίζω στα μάτια σου την άνοιξη
και την άλλη,
κοιτώ κατάματα τα δάκρυα
όλων εκείνων των παιδιών.
Ίσως δεν θα ‘πρεπε να σ’ το ‘χα πει.
Ίσως δεν πρέπει να βγεις απ’ την άγνοια,
που αργότερα θα ονομάσουν «ευτυχία».

Είχες δίκιο τελικά.
Από 'δω ειν' η Άνοιξη
Από 'κει ο Έρωτας
και κάπου ανάμεσα 
το χάος*



5 σχόλια:

  1. Μπράβο,πολύ ωραίο ποίημα,συνέχισε έτσι!Καλά να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίσως δεν πρέπει να βγεις απ’ την άγνοια,
    που αργότερα θα ονομάσουν «ευτυχία».
    Τι να πω? Πανέμορφο. Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή