Κυριακή

ΚΕΝΟ.

Αιωρείστε κυκλικά
σ’ ένα δωμάτιο χωρίς ταβάνι
σε μια γιορτή αδειανή από
συν-ειδήσεις. 
Βρωμάτε καπνίλα,
άγρια κι άμορφη.
Μοιάζετε κοιμισμένοι, ναρκωμένοι, 
κατακα(η)μένοι. 

Χορεύετε απάνω σε χώματα 
αιματοβαμμένα 
και ξεστομίζετε βρισιές 
ίδιες μ’ όλες τις βρισιές 
του αδιάλλακτου κόσμου.

Μα,

Σε μια γωνιά, κυκλική 
,σαν τις έγνοιες σας,
κοιμάται ένα κορίτσι που
μοσχοβολάει μενεξέδες.

Χορεύει μ’ έναν πράσινο ξένο
-που σας φέρνει αηδία-
σε λημέρια απάτητα
σε κάμπους απέραντους
που δε γνώρισε ποτέ κανείς.

Στα μάτια της αντανακλάται
ο έρωτας*
που σκίζει με χάρη
την ηλιοφορεμένη μέρα.

Προσφέρει ανελέητη ζάλη 
στο πέρασμά της.

*Κι εσείς ακόμα ψάχνετε
τη μυρωμένη της αύρα
μες στην απο-πνιχτική μυρωδιά
της ανάσας σας.
Μην αναρωτιέστε άδικα.
Άμα ρωτήσετε έναν πράσινο ξένο, 
θα σας διαβεβαιώσει πως
ο έρωτας δεν έσβησε
όταν ανάψατε την τηλεόραση.
Δεν τον ξεκάνατε
τόσο εύκολα

*
Κι εγώ/
Αιωρούμαι κυκλικά 
μες στο λαβύρινθο
των σκέψεών μου.
Πού χαθήκανε οι ξένοι;
Πού πήγε το κορίτσι που
μοσχοβολούσε μενεξέδες;
Θα επιστρέψουν άραγε κάποτε
-όταν οι διεστραμμένοι ήχοι
της τηλεόρασης
σωπάσουν;

Ουρλιάζω απορώντας.~

Toxico _ΟΥ(Κ)ρλιαχτό

2 σχόλια: