οι ανθρώπινες σχέσεις(προσπάθεια#2)

Προσπάθησα να βρω κάτι αγνό
μα τούτη η λέξη κατοικούσε μόνο μες στα μάτια
τα δικά σου, τα γαλάζια, 
τα μικρά, 
τα για πάντα παιδικά.




Οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν με ατέλειωτο κυνηγητό.
Τις μισώ. Τις μισώ. Τις μισώ.
Πάντα όταν έρχομ'εγώ, συ φεύγεις
κι όταν εσύ έρχεσαι, εγώ απομακρύνομαι..
Μια ζωή, όταν κάποιος έρχεται,
καποιος άλλος φεύγει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις έιναι ένα ατέλειωτο
και βάναυσο κυνηγητό.

Κι ας μας λέγαν οι παππούδες μας ότι
με κάθε τέλος και μια νέα αρχή
κι ότι όλα ξαναρχίζουν απ'το μηδέν.
Τίποτα δεν ξαναρχίζει.
Με κάθε τέλος κι ένα νέο τέλος που δεν έχει τέλος.

Θα σταθώ μια μέρα στο πεζοδρόμιο
και θα περιμένω. Θα περιμένω ώσπου να βρεθεί
κάποιος "παράξενος" περαστικός
και να μου μιλήσει "παράξενα" και να τον καταλάβω
γιατί είμαι κι εγώ "παράξενη" και να μ'αρέσει κιόλας
και να με πάρει-γιατί όχι-και μαζί του.

-Κι αν δεν περάσει ποτέ;
-Αν δεν περάσει ποτέ, σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πια
παράξενοι σε τούτη την πόλη(πράγμα τραγικέστατο!)
Τότε ίσως γίνω λουλούδι και πάω να ζήσω στ'αστέρια
όπως ο μικρός πρίγκηπας.
Και καθώς θα ψάχνω το δρόμο για τον ουρανό,
θα σκέφτομαι το πόσο παράξενη είναι τελικά αυτή η πόλη..
Κι οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Θα το ΄χεις καταλάβει κι εσύ.
Όλα τα 'χεις καταλάβει εσύ..

Στα ματωμένα χέρια κρατώ φωτογραφίες απ'τους ωραίους καιρούς..
~Θα τις κρατήσω. Ίσως καταφέρω να γεμίσω τα χέρια μου τ'αδειανά
έστω και με χαρτί. Έστω και με κάτι άψυχο από σένα που θυμίζει όμως αγνότητα.
Αλλά τί περιμένεις, τέτοιοι που 'ναι οι άνθρωποι;
Μικρόψυχοι. Βολεμένοι. Ρηχοί. Ψεύτες. Αχάριστοι. Υποκριτές.

Πάντα το ήξερα. Αυτή η πόλη είναι τρομακτικά παράξενη
Ίσως γίνω στ'αληθεια ένα λουλούδι που φυτρώνει μόνο στ'αστέρια.
Όπως ο μικρός πρίγκηπας.
Οπως ο κάθε μικρός πρίγκηπας που σέβεται τον εαυτό του.

 Λοιπόν, αντίο. "Ίσως την Ανατολή, 

θα ιδωθούμε πάλι.."