βιολετί.

Τα νύχια μου ήταν πράσινα

και τσιμπούσαν.

Σαν πεύκα.

Η αγκαλιά σου πάλι,

ήταν ακόμη ζεστή.

Σαν καλοκαιρινή αμμουδιά.

Μου πες:

"Γέλα. Και με το γέλιο σου,

ας ανασταίνονται τα ζωντανά.

Γέλα, για να μην πικραίνονται αυτά,

που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί.."

Και τότε,

τα νύχια μου έγιναν μωβ.

Σου χάιδευαν τα μαλλιά,

σαν να 'ταν βελουδένια κυκλάμυνα..

Κι  αποκοιμήθηκες

και τα όνειρά σου

δε σου επέτρεψαν ποτέ

να 'ρθεις ξανά κοντά

Σκέφτηκα να κάψω μια για πάντα
τα όνειρα που σ' απομάκρυναν,

μα δεν είχα αυτό το δικαίωμα.

Έτσι, έστρεψα το βλέμμα αλλού
κι άρχισα να καίω
ό,τι πραγματικά μ' έκαιγε.

*έχω μέρες να γελάσω από τότε