Κείνο το απόγευμα έκανα μια βόλτα απ' το ξεχασμένο πηγάδι των ευχών.
Εν' αγόρι καθόταν λυπημένο.
Αμέσως κατάλαβα -ή έτσι νόμιζα- και του 'δωσα ένα κέρμα.
Το ρίχνει μέσα με χαρά.
Κλείνει τα μάτια.
Μάλλον ονειρεύεται συνειδητά.
Δακρύζει.
Βράδιαζε και το σκοτάδι απλωνόταν διάχυτο
γύρω απ' το πηγάδι των ευχών.
Ένας περαστικός ρωτάει τ' αγόρι
αν έχει κάπου να μείνει το βράδυ κι αυτό χώνεται στην αγκαλιά του.
Χάνεται κάπου εκεί μέσα. Ξαναδακρύζει. Πιο πολύ αυτή τη φορά!
"Είναι ψέμα κύριε. Πάλι μου 'παν ψέματα. Δε δουλεύει"
είπε μέσα απ' τους λυγμούς του τ' αγοράκι.
Ο ξένος κοιτάζει το παιδί με απορία
διότι τώρα κυνηγά μια πεταλούδα.
Μια παράξενη πεταλούδα, που βλέπει μόνο στα όνειρα!
"Ζήτησα να τη δω. Μόνο για λίγο. Θέλω να δει για τελευταία φορά το ηλιοβασίλεμα, και μετά ας ξαναφύγει.."
-
"Κόκκινος ο ουρανός. Κι η καρδιά μου κόκκινη, κύριε" συμπληρώνει το παιδί.
Κοίταγα κλαίγοντας εκείνη τη μαγική στιγμή.
Το αγόρι με είδε και με πλησίασε.
"Ξέρεις που πάνε οι ψυχές όταν πεθαίνουν.;"
[δεν απαντώ. μονάχα τον κοιτώ στα μάτια]
"Δε γνωρίζω σίγουρα, όμως νομίζω πως αυτή ζει εκεί πάνω, κι ας μην έφυγε ποτέ στ' αλήθεια.
.Θες να πάμε να δούμε μαζί το ηλιοβασίλεμα;"
***
"Να το! Κόκκινος ο ουρανός. Κι οι καρδιές μας κόκκινες.
Σαν πασχαλινές λαμπάδες.
Ξέρεις πού πάνε οι ψυχές όταν πεθαίνουν; Αυτηνής νομίζω ζει εδώ!"
.μου 'δειχνε με το 'να χέρι την καρδιά του και με τ' άλλο το ηλιοβασίλεμα.
Τα δάκρυά μου έγιναν λυγμοί. Δεν άντεξα.
"Μη λυπάσαι. Κλάψε. Αλλά σε παρακαλώ. Μη λυπάσαι!."
Όλο το βράδυ θυμάμαι,
μου μιλούσε για κάτι τρελό.
Για κάτι παλαβό.
Για την αγάπη.
Για τα ταξίδια με αερόστατο.
Για τα μπισκότα σοκολάτας
Και για την ανία της ζωής χωρίς τον κόκκινο ουρανό
Όλο το βράδυ, δεν είχα βγάλει μιλιά. Μόνο δάκρυα έχυσα.
Ούτε που κατάλαβα πως βρεθήκαμε βυθισμένοι
στο πηγάδι των ευχών μ' οδηγό τον ουρανό.
Ούτε που κατάλαβα πως το αγόρι έγινε άντρας
κι έπειτα ποτήρι με ποτό..
*Το μόνο που κατάλαβα είν' ότι στ' αλήθεια έκλαψα εκείνο το βράδυ, διότι ξύπνησα με βρεγμένα μάγουλα.
~κι αν θυμάμαι καλά, η αιτία όλου αυτού,
ήταν κάποια που την ελέγανε Ζωή
και που την ενόμισαν νεκρή
Εν' αγόρι καθόταν λυπημένο.
Αμέσως κατάλαβα -ή έτσι νόμιζα- και του 'δωσα ένα κέρμα.
Το ρίχνει μέσα με χαρά.
Κλείνει τα μάτια.
Μάλλον ονειρεύεται συνειδητά.
Δακρύζει.
Βράδιαζε και το σκοτάδι απλωνόταν διάχυτο
γύρω απ' το πηγάδι των ευχών.
Ένας περαστικός ρωτάει τ' αγόρι
αν έχει κάπου να μείνει το βράδυ κι αυτό χώνεται στην αγκαλιά του.
Χάνεται κάπου εκεί μέσα. Ξαναδακρύζει. Πιο πολύ αυτή τη φορά!
"Είναι ψέμα κύριε. Πάλι μου 'παν ψέματα. Δε δουλεύει"
είπε μέσα απ' τους λυγμούς του τ' αγοράκι.
Ο ξένος κοιτάζει το παιδί με απορία
διότι τώρα κυνηγά μια πεταλούδα.
Μια παράξενη πεταλούδα, που βλέπει μόνο στα όνειρα!
"Ζήτησα να τη δω. Μόνο για λίγο. Θέλω να δει για τελευταία φορά το ηλιοβασίλεμα, και μετά ας ξαναφύγει.."
-
"Κόκκινος ο ουρανός. Κι η καρδιά μου κόκκινη, κύριε" συμπληρώνει το παιδί.
Κοίταγα κλαίγοντας εκείνη τη μαγική στιγμή.
Το αγόρι με είδε και με πλησίασε.
"Ξέρεις που πάνε οι ψυχές όταν πεθαίνουν.;"
[δεν απαντώ. μονάχα τον κοιτώ στα μάτια]
"Δε γνωρίζω σίγουρα, όμως νομίζω πως αυτή ζει εκεί πάνω, κι ας μην έφυγε ποτέ στ' αλήθεια.
.Θες να πάμε να δούμε μαζί το ηλιοβασίλεμα;"
***
"Να το! Κόκκινος ο ουρανός. Κι οι καρδιές μας κόκκινες.
Σαν πασχαλινές λαμπάδες.
Ξέρεις πού πάνε οι ψυχές όταν πεθαίνουν; Αυτηνής νομίζω ζει εδώ!"
.μου 'δειχνε με το 'να χέρι την καρδιά του και με τ' άλλο το ηλιοβασίλεμα.
Τα δάκρυά μου έγιναν λυγμοί. Δεν άντεξα.
"Μη λυπάσαι. Κλάψε. Αλλά σε παρακαλώ. Μη λυπάσαι!."
Όλο το βράδυ θυμάμαι,
μου μιλούσε για κάτι τρελό.
Για κάτι παλαβό.
Για την αγάπη.
Για τα ταξίδια με αερόστατο.
Για τα μπισκότα σοκολάτας
Και για την ανία της ζωής χωρίς τον κόκκινο ουρανό
Όλο το βράδυ, δεν είχα βγάλει μιλιά. Μόνο δάκρυα έχυσα.
Ούτε που κατάλαβα πως βρεθήκαμε βυθισμένοι
στο πηγάδι των ευχών μ' οδηγό τον ουρανό.
Ούτε που κατάλαβα πως το αγόρι έγινε άντρας
κι έπειτα ποτήρι με ποτό..
*Το μόνο που κατάλαβα είν' ότι στ' αλήθεια έκλαψα εκείνο το βράδυ, διότι ξύπνησα με βρεγμένα μάγουλα.
ήταν κάποια που την ελέγανε Ζωή
και που την ενόμισαν νεκρή
πωωωω ανατρίχιασα!!! υπέροχο κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφή