Σάββατο

-απ' τα μάτια τ' ουρανού*

Απογοήτευση. Βλέπεις τις μέρες σου θολές και αρνήσαι να ψάξεις το φως που (ανα)γεννάται απ' τα σπλάχνα της μιζέριας.  Τίποτα πια δεν έχει νόημα για σένα. Κανένας δε σε συγκινεί. Λες πως οι τοίχοι χτίστηκαν γερά, πως δε σπάνε.. Λες πως δε σε χωράνε πια οι χαραμάδες και πως οι χαραυγές σε σιχαίνονται. Μελαγχολείς..

Ετότε -ξαφνικά- σου 'ρχετε στο μυαλό ένα τραγούδι που λέει "όπου κι αν πας να θυμάσαι, όσο υπάρχει ουρανός να πετάς.." Κι απ' τις λίγες ιστορίες που 'χεις ακούσει, ξέρεις ότι όπου κι αν κοιτάξεις θα τον βρεις τον ουρανό. Στο νερό, στο κρασί, στα καθαρά παπούτσια και κυρίως στα ξάστερα μάτια!

Έναν ουρανό χρειαζόσουν, μάτια μου. Έναν ουρανό να σ' ανυψώσει. Να σε πάει μακρυά, πολύ μακρυά από τούτη τη γη, στα σπίτια της οποίας δύσκολα βρίσκει πια κανείς μάτια ξάστερα, σαν τα δικά σου.

Που να γυρίζεις.. διερωτάται με αξιοθαύμαστη (αν)ειλικρίνεια ο κόσμος. Οι τελευταίοι που σε είδαν, είπαν ότι χόρευες παρέα με χιλιάδες Χαραυγές

Κι αν έχεις σκεφτεί καθόλου να γυρίσεις, σου φωνάζω μη! Μη γυρίσεις. Το νερό, το κρασί, τα παπούτσια, τα μάτια..ακόμα δείχνουν ουρανό!



















_Κι ο ουρανός είναι το τελευταίο αναγεννημένο φως.
 Η μόνη πατρίδα καθενός.


2 σχόλια:

  1. γιατί απλά τον κοιτάς, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, και για λίγες στιγμές λες πως όλα καλά θα πάνε!υπέρχοχο αυτό που έγραψες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απλά..απλά..απλά..
    Σ'ευχαριστώ πολύ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή