Δευτέρα

μεθυσμένοι απ' τα παραμύθια

Πού χάθηκ' η ουσία που κρυβόταν στα λιγοστά εκείνα δάκρυα;
Πού χάθηκ' η άνοιξη; Δε μυρίζω πια ποτό. Δε φτάνει που 'φυγες εσύ, ήταν ανάγκη να πάρεις μαζί σου το κρασί το μαγικό, που μετατρέπει τα δάκρυα σε γέλια; Αφού σου 'πα, το χρειάζομαι. Τα βλέφαρά μου ασήκωτα και τα μαλλιά βαριά απ'τη βροχή.
Και ξάφνου, σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που γυρίζει ο κόσμος ανάποδα. Ξάφνου' τα δάκρυα γίνονται τετράδια και τα τετράδια παραμύθια που διαβάζουν οι γιαγιάδες καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης.

Απόψε όμως, απόψε μόνο, τ' αστέρια λείπουν. Τα παρέσυραν εύθραυστες μελωδίες. Το μόνο που μένει όταν ο ήχος ξεθωριάζει, είναι τα φώτα του απέναντι δρόμου. Έτσι, για να 'χουμε να λέμε πως κάτι υπάρχει που μας φωτίζει τις ζωές(!)

Απόψε όμως, τ' αστέρια λείπουν. Όπως εσύ. Λείπεις και δεν υπάρχει πια κανείς να με ποτίσει μαγικό κρασί. Έτσι, τα δάκρυα δε γίνονται γέλια.
Γίνονται μονάχα τετράδια κι έπειτα παραμύθια που εξιστορούν μεθυσμένες οι γιαγιάδες καθώς λάμπει ο Αποσπερίτης.


Έχω κι εγώ μια γιαγιά πανέμορφη. Δεν είναι μεθυσμένη, μήτε με ποτίζει κρασί, Έχει όμως έμφυτο το χάρισμα να μετατρέπει τα δάκρυα σε γέλια.

*Χαμογελά ο Αποσπερίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου