σκιά της σκιάς της σκιάς

Μια σκιά χόρευε ανέμελη στο σεληνόφως τη ματωμένη εκείνη άνοιξη. Τα υγρά, κόκκινα άνθη δίπλα της, θαύμαζαν την ομορφιά και τη χάρη της. Οι καμπάνες ήταν βραχνές εκείνο το βράδυ -σα να θρηνούσαν- και το σκυλί της δίπλα γειτονιάς, δε ζητούσε φαγητό. Δε ζητούσε τίποτα.

Η σκιά, στο ένα χέρι κρατούσε τον ήλιο και στο άλλο το φεγγάρι. Δε μπορούσε να ξεχωρίσει ποιό απ' τα δύο ήταν πιο όμορφο, πιο λαμπρό, αλλά κράτησε την επιβλητικότητα του ήλιου -κανείς δεν έμαθε ποτέ γιατί. Έτσι, άφησε το φεγγάρι να φύγει. Μ' ένα γλυκόπικρο φιλί, το στέλλει στ' άστρα.
Στα χέρια λοιπόν, έχει έναν ήλιο, στο μυαλό έναν πλανήτη γη και στην καρδιά κάτι μικροσκοπικούς, διάφανους ανθρώπους. Τους αγάπησε. Όσο ζούσε, αγαπούσε. Τους ανθρώπους, τα ερπετά, τ' αστέρια..Κάπως έτσι έζησε όλη της τη ζωή. Κανένας όμως μέχρι σήμερα δεν τη θυμάται. Μόνο ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι που την είχε δει τη ματωμένη εκείνη άνοιξη, πριν εξαφανιστεί. Ένα κοριτσάκι που τη ζήλεψε παράφορα. Κι ούτε που πρόλαβε να τη ρωτήσει εκείνο που της βασάνιζε το νου: Αξίζει; Αξίζει άραγε ν' αγαπά κανείς τους ανθρώπους;

Αν βρεθείς έξω μόνος, μια ματωμένη εποχή, ψάξε σε παρακαλώ για τη σκιά. Ίσως τη δεις να χορεύει παραληρώντας για τους χαμενους πλανήτες. Αν τη δεις, ρώτα την παρακαλώ, αν τελικά αξίζει.. Ρώτα την, πριν εξαφανιστεί και πάλι. Άμα σου πει, ψάξε να βρεις κι εμένα. Και πες μου. Προτού κι η δική μου σκιά για πάντα στο χρόνο χαθεί..

*Τα υγρά, κατακόκκινα άνθη, ειν' τα μόνα που μέχρι και σήμερα, θρηνούν την εξαφάνιση της σκιάς μιας σκιάς..