Ο τελευταίος σταθμός

Καθόταν σ' ένα παγκάκι παρέα με την Ευτυχία. Δε μιλούσαν καθόλου η μια στην άλλη -δεν ξέρω γιατί. Η Ευτυχία ήταν χαμογελαστή κι αντάλλαζε κρυφές ματιές με τον ουρανό. Έπειτα, έκλεινε τα μάτια και το χαμόγελό της γινόταν ομορφότερο. Προσπάθησε για μια στιγμή να κάνει κι εκείνη το ίδιο. Όμως, δεν της ήτανε καθόλου εύκολο. Αντί να χαμογελάει, ένιωθε ότι ο ουρανός ήταν έτοιμος να πέσει να την πλακώσει.

Ίσως να έφταιγε το βάρος ενός ανεκπλήρωτου ονείρου. Ή ίσως να 'φταιγε η ανικανότητά της να διακρίνει τ' αστέρια, λόγω των τεχνιτών φωτων της τσιμεντένιας της πολιτείας..
Αφού παρακάλεσε το φεγγάρι να την τυλίξει ζεστά και να την πάρει μαζί του, έκλαψε. Κι έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε.. Βλέπεις, του 'χε αδυναμία του φεγγαριού. 
Η Ευτυχία την είδε και σπάραξε η ψυχούλα της. Της είπε: "Πάρε με σφικτά απ' το χέρι και μη μ' αφήσεις ό,τι κι αν συμβεί". Στην αρχή δίστασε, έπειτα όμως, έκανε εκείνο που η Ευτυχία της πρότεινε.

Πετούσαν. Δεν ήταν όνειρο. Όλο το βράδυ πετούσαν πάνω από θάλασσες και λιβάδια. Είδε το Άμστερνταμ, το Πόρτο Ρίκο, το Βερολίνο, την Αμμόχωστο..Είδε τα πάντα σε μια νύχτα. Περνούσαν δίπλα απ' τ' άστρα που της σκούπιζαν με στοργή τα όσα δάκρυα είχαν απομείνει στα μάγουλά της.

Ο τελευταίος κι ωραιότερος σταθμός όμως, ήταν το φεγγάρι. Να, ακόμη νομίζω ότι βρίσκομαι εκεί. 

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ, πρόσκαιρή μου Ευτυχία. 
είπε κι αποκοιμήθηκε, αφήνοντας με ευχαρίστηση
το τελευταίο δάκρυ να κυλήσει.