Μάταια τραγουδούσαν.
Απένταρες ήταν οι ψυχές μας εκείνο το βράδυ.
Τσιγγάνες σε μια φτηνή αγορά.
Τ' απόλυτο "τίποτα" μπροστά στα μάτια τους.
Κόσμος πάει κι έρχεται στη σκοτεινή αγορά,
πουλώντας κι αγοράζοντας ψυχές. Αθώες ψυχές.
Δεν ήταν απατεώνισσες. Τσιγγάνες ήταν.
Τσιγγάνες που δε ζητιανεύουν από 'δω κι από κει για να επιβιώσουν,
μα στέκονται με περηφάνια στο δικό τους τραγούδι.
Μάταιη η προσπάθειά τους. Μάταιος ο κόπος τους.
Στα μάτια των άλλων παρέμεναν το τίποτα που
μια ζωή πασχίζουν ν' αποφύγουν.
Άλλωτε τις ποδοπατούσαν αλύπητα κι άλλωτε τις πουλούσαν δίχως έλος.
Κι αυτές βουβές, να προσπαθούν να χαράξουν μέσα τους
την αυριανή τους ευτυχία.
Και χορεύουν ένα παράξενο κι αξιολύπητο χορό!
Οι άλλοι -οι αλλοτριωμένα "τίμιοι" πολίτες- τις αρπάζουν,
κλειδώνοντάς τες μέσα στο σκότος της δικής τους ψυχής.
Μισαλλόδοξα ανθρωπάκια. Αυτοί είναι οι πραγματικοί απατεώνες.
Πάντοτε ήταν.
Το κατάμαυρο ταξίδι ξεκινά για τις ψυχές αυτές.
Απατηλά όνειρα τις συνοδεύουν.
Ένα αεράκι αναλαμβάνει να απαλύνει τις πληγές τους.
Ο ήζος της βροχής τις γαληνεύει
κι ένα πολύχρωμο πέπλο, σκεπάζει μαλακά τις γκρίζες σκέψεις τους.
Ελπιδοφόροι άγγελοι εμφανίζονται κρυφά στα όνειρά τους,
κι αυτές τα βράδυα, σογοψυθιρίζουν ένα σκοπό:
"Δε θα σας κάνω τη χάρη. Δε θα συμβιβαστώ!"
Δεν τις χωράνε τα καλούπια σας κύριοι. Δεν τις χωράνε.
Κι ο χορός τους δεν είναι πια άξιος της λύπησής σας.
Το απαλό αεράκι έχει γίνει τυφώνας τώρα πια
που καταστρέφει τα αιματοβαμμένα κελιά σας.
Η βροχούλα αγριεύει, σαν καταιγίδα πνίγει
όλες τις πίκρες και τους εξευτελισμούς
των ελεύθερων αυτών ψυχών.
Και το πολύχρωμο μαντήλι γιγαντώνεται,
σκεπάζοντας επιβλητικά τα κεφάλια σας
,διαλύοντας με βία το μονότονό σας γκρι.
Δεν υπάρχουν πια σύνορα. Μήτε κανένας στρατός.
Κι εκείνες οι ψυχές που κάποτε ποδοπατούνταν στο δρόμο
-γιατί ήτανε τάχα αδύναμες, απένταρες-
είναι τώρα πιο πλούσιες κι απ' τον άνθρωπο εκείνο
που φυλά στις τσέπες του τ'ασήμι ολάκερης της γης
-διότι πίστεψαν και πόνταραν σε πράματα
που όλος ο κόσμος θεωρούσε ξοφλημένα.
-διότι μες στο χαμό της (ανα)παλλοτρίωσης,
δεν έχασαν τη μελωδία του τραγουδιού τους...
Τι απέγιναν όμως τα όνειρα
που τις συνόδευαν σ' εκείνα τα ταξίδια τους;
-Δυστυχώς ή ευτυχώς,
αυτά θα μείνουν πάντα απατηλά..
Παρ' όλα αυτά, οι ψυχές μας δεν παύουνν να ονειρεύονται.
Και παρέμειναν ασυμβίβαστες.
Οι άλλοι, οι "τίμιοι",
δεν κατάφεραν ποτέ να μας πάρουν τα όνειρα,
τι κι αν αυτά στο τέλος
μένουν πάντα απατηλά;
Δεν παύουν να 'ναι δικά μας.
Δεν παύουμε να τα ορίζουμε.
*Η ζωή μας ανήκει.
Εμείς δεν ανήκουμε σε κανέναν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου