για τ' ουρανού το τραγούδι

Σκέψεις χορεύουν μες το μυαλό μου.
Όμορφες σκέψεις.
Αναδυόμενες συγχορδίες απ' τα βάθη του βυθού
και ορφανές νότες, συνοδεύουν τις σκέψεις μου.
Κλείνω τα μάτια κι αντικρίζω κιθάρες, βιολιά
και πιάνα, και γέλια!
Ανοίγω τα μάτια και -σιωπή

Κοιτώ μαγεμένη το βασίλεμα του Ήλιου.
Μοιάζει αληθινό. Το κάθε ηλιοβασίλεμα είναι διαφορετικό.
Κι ανεπανάληπτο. Δεν είναι όλα τα ηλιοβασιλέματα τα ίδια.
Όχι, δεν είναι -μη δίνεις βάση στις κυνικές τους αηδίες.
*Αναγέννηση λοιπόν. Τη νιώθω. Τη βλέπω. Εσύ;*

Κοίτα τα πουλιά.
Τραγουδάνε, σαν σε συναυλία πρώτης τάξεως να βρίσκονται.
Μα υπάρχει ένα μικρό που δεν τραγουδά.
Κάθεται στο δέντρο και παρακολουθεί.
Οι άνθρωποι θα το 'λεγαν τρελό.
"Πώς μπορεί να κοιτά τ'άλλα πουλιά τόσο ευτυχισμένα,
κι αυτό να κάθεται σαν παλαβό;" θα σκέφτονταν.

Εγώ όμως ξέρω γιατί είναι σκυθρωπό.
Αν τραγουδήσει, θα βγάλει από μέσα του λύπη και οργή και αγανάκτηση
και υποδουλωμένη καταπίεση.
Οι νότες του θα ηχήσουν άγρια στ' αυτιά των άλλων πουλιών.
Δεν το θέλει αυτό. Όχι.
Δε θέλει να τους χαλάσει τη γιορτή..

Το μόνο που θα 'θελε,
θα 'ταν να φτάσει τον ήλιο, τ' αστέρια, το φεγγάρι..
Ανέκαθεν όμως, ο πιο μεγάλος και κρυφός του καημός,
ήταν να μάθει τί υπάρχει πίσω απ' τα σύννεφα.
Ποιός τους δίνει δύναμη, λάμψη και χρώμα κόκκινο;

Ξάφνου όμως, μες στην απελπισία των σκέψεών του,
άκουσε μια φωνή να το παρακινεί:
Κοίτα μικρό μου γύρω σου.
Κοίτα τα δέντρα, τα λουλούδια, τα υπόλοιπα πουλιά.
Άκου το θρόισμα των φύλλων και
Επεξεργάσου την κίνησή τους καθώς ξεραμένα
αφήνουν τα κλαδιά κάθε φθινόπωρο.
Ησύχασε κι άκου τη βροχή.
Χόρεψε στη βροχή.
Τραγούδα στο σκοτάδι.
Γέλα σαν παιδί με την Ανατολή και
Κλάψε με τη Δύση...

Μπορείς να το κάνεις..
μπορείς να κάνεις ό,τι θες.
Ζήσε μες στο μάγεμα της φύσης.
Μην κάνεις κι εσύ το λάθος να την υποτιμήσεις
-μην ακούς σου λέω τους κυνικούς!

Ξαφνικά, το πουλάκι ετούτο πέταξε,
έφυγε απ' το κλαδί του..
Όχι, δεν πήγε με τ' άλλα πουλιά.

Ετούτο χόρευε μόνο του.
Χόρευε και τραγουδούσε.
Τραγουδούσε και γελούσε.
Τίποτε πια δεν το σταματούσε

Το τσάκωσα να κοιτάει για μια στιγμή τα σύννεφα.
Νομίζω ότι τώρα πια δεν το νοιάζει ποια δύναμη κρύβεται πίσω απ' αυτά.
Μονάχα τα κοιτάζει και χαμογελά.
Το κόκκινό τους χρώμα,
στάζει πιο γλυκά από ποτέ μες στην ψυχή του.

Τώρα πια, ξέρει πως να χορεύει και πως να τραγουδάει το δικό του τραγούδι.
Ένα τραγούδι τ' ουρανού. Του δικού του, μοναδικού ουρανού..