Δευτέρα

I can see how the mighty fff..boom!

Εκρήγνυνται οι λίμνες στα οριοθετημένα πάρκα
χορεύουν τα μυρμήγκια στα υπόγεια μέρη
και το φεγγάρι στέκει ακέραιο
σ' ένα μέρος που αγνόησες οικειοθελώς

Κι εσύ..εσύ ξεστράτισες, τυφλά πήγες και κάθισες
πίσω από βρωμερά μπουκάλια μεσαίου μεγέθους,
πάνω σε χάπια που 'χουν γίνει σκόνη
περικλείοντας ασφυκτικά το χώρο
κάνοντας τους οπαδούς τους ν' ασθμαίνουν άρρυθμα,
χαοτικά και λυπημένα.
Ξέρεις, δεν ειν' άσχημο το χάος
αφού κι οι αρχαίοι ημών προγόνοι πίστεψαν κάποτε στο αγαθό του.
Άσχημο, που λες, δεν ειν' το χάος,
μα τα μέσα που χρησιμοποιείς για να το νιώσεις.
Άσχημο ειν' το πρόσωπό σου άμα θλίβεται
-δήθεν- για τα υπαρξιακά μιας ζωής ανύπαρκτης,
βουτηγμένης στην παράνοια του νου.
Άσχημο είναι που πονάς.

..και δε μου καίγεται καρφί που πόνεσα κι εγώ μαζί
και π' ακόμα πονώ απ' την οσμή του κορμιού σου πάνω στο δικό μου
Δε μου καίγεται καρφί
Μου αρκεί που κατάφερα να προσθέσω ένα μικρό λιθαράκι 
αισιοδοξίας
στο πίσω μέρος του μυαλού σου
Αρκεί που σ' είδα για μια στιγμή 
να γελάς

Θα συνεχίσω την ανέγερση του μικρού,
αισιόδοξου ναού μου μέσα στο κεφάλι σου
και δε με νοιάζει αν το σώμα μου διαλυθεί για πάντα
απ' την οσμή σου
Δε με νοιάζει ακόμα κι αν γινώ αιθέρας
κι εξατμιστώ στα μέρη που πάντα αγνοούσες.
Δε με νοιάζει. 
Αρκεί να σε βλέπω να γελάς
κι ας ειν' το σώμα μου μακριά

Κι όταν κάποια στιγμή αντιληφθείς την ύπαρξη του μικρού ναού,
όταν θελήσεις να τον βαφτίσεις τ' όνομά μου
-επειδή δήθεν μου χρωστάς,
μη διστάσεις.
Μη λυπηθείς διότι τάχα θα 'μαι μακριά για να το δω.
Καν' το κι ορκίζομαι πως ο ουρανός *ο πρώτος ουρανός της γης, 
ο αέναος γαλάζιος, κι όχι ο τωρινός*
θα θελήσει να το μάθω.
Θα το ψιθυρίσει σ' όλα τα υπόγεια μέρη
και τότε..
Ω! τότες όλος ο κόσμος θα γυρίσει ευλαβικά ανάποδα
αφού μέσα σ' ένα πελώριο Σύμπαν,
εμείς θα 'χουμε καταφέρει να γελάμε και να δακρύζουμε
ταυτόχρονα_



Κι αν σου λένε πως ακόμα σ' αγαπώ, είναι ψέμα
αφού γίνηκα αιθέρας
κι οι αιθέρες ζωγραφίζουν μονάχα με ανύπαρκτα χρώματα, 

βλαστάρια του χαοτισμού*

1 σχόλιο: