Τρίτη

μια φορα κι ενα φεγγαρι~

Θυμήσου εκείνο το φως που έμοιαζε με φεγγάρι.
Θυμήσου την ανάγκη σου ν’ απαλλαχθείς απ’ τη σκηνή που σε βάραινε
και σε πλάκωνε και σ’ ανάγκαζε να παίζεις το θέατρό τους. 
Θυμήσου το ουρλιαχτό σου τα βράδυα. 
Τα βράδυα που δεν είχαν αστέρια και φεγγάρια. 
Θυμήσου τις λέξεις, τις συλλαβές, τις ελπίδες 
που έβγαιναν σχεδόν βουβά(!) απ’ τα χείλια σου.

Τι να ήταν άραγε εκείνο το φως που ‘λεγαν πως είναι φεγγάρι; 
Θα μπορούσε να 'ταν. Δεν ξέρω πια.
Δεν ξέρω τίποτα πια.
Πάντως ξεχείλιζε -επικίνδυνα- την αυλαία.
Ναι. Ήταν η ανάγκη σου γι’ απελευθέρωση.

Μη με κοιτάς. Όσο κι αν το θες,
δε θα μπορέσεις ν’ απαλλαγείς απ’ το ρόλο που σου φορτώσανε-
Σ’ αναγκάσανε να παίξεις το θέατρό τους-
Αιχμάλωτος ήσουν μονάχα της φαντασίας τους-

Θυμήσου τα ελεηνά σου λόγια:
«Μη, λυπήσου με» και  «άσε με να φύγω» και «θα ξεχάσω το πάθος μου» και 
«θα ζω σύμφωνα με τους κανόνες σας» 
Όλες αυτές οι κούφιες και ύπουλες υπο-σχέσεις, 
‘γιναν στάχτη μέσα σε μια νύχτα που το φεγγάρι απουσίαζε_
Θυμήσου επιτέλους, πριν καταλήξεις κι εσύ ένας σωρός από στάχτη! 
Πρέπει να θυμάσαι ποιος στο καλό είσαι, 
γιατί ‘κείνους δεν τους βολεύει. 
Τους βολεύει μονο να σε πλάθουν, να σε χαλάνε, 
να σε ξαναφτιάχνουν και να σε χρησιμοποιούν. 
Γι’ αυτό σου λέω. Να θυμάσαι~

Κι εμείς μέσα σ’ όλα αυτά, μένουμε ίδιοι.
Ίδιοι σ’ ένα παραμύθι που αλλάζει
χωρίς την έγκρισή μας.
Ίδιοι σε μια ιστορία ξεχασμένη σε βιβλία σχολικά 

και ράφια σκονισμένα.
Από ανία γίναμε έτσι -να θυμηθείς τα λόγια μου
Από ανία θα πεθάνουμε
Από ανία θα μοιάσουμε σ’ αυτούς
Κι από πλήξη θα το συνηθίσουμε  


















Θ’ αναγεννιόμαστε μονάχα κάθε φορά που
θα κατορθώνουμε να φωτογραφίζουμε
με τις κόρες των ματιών μας
τα φεγγάρια.*

..τις νύχτες που τα φεγγάρια, 
θα μετράνε τις απουσίες μας.*




2 σχόλια: