Κυριακή

~Είδα να φεύγουν δυο πουλιά

Ρίχνεις το ζάρι και παραδόξως σου 'ρχεται ένα 7.
Αυτό σημαίνει πως έχεις χάσει; ή πως είσαι ασυνήθιστη;
-θα 'θελες πολύ να 'σουν ασυνήθιστη, τρομάρα σου-
Είσαι μια κοινή θνητή που χάνει σε όλα.
Όχι, δεν είσαι απ' τους χαμένους που τα παίρνουν όλα.
Είσαι απο κείνους που 'μάθαν να παίζουν τις ζωές των άλλων στα ζάρια.
Είσαι απ' αυτούς τους απατεώνες που δεν ξέρουν..
Που δεν καταλαβαίνουν.. Και που ποτέ,
ποτέ τους δε θα μάθουν.

Τώρα σε βρίσκω να στέκεσαι
στο μεγάλο της ζωής σου παραθύρι
-σαν να προσμένεις κάτι, σαν μια ελπίδα να σου δίνει κουράγιο
Κοιτάς τα πουλιά να φεύγουν.
Πάνε κι έρχονται. Χτίζουν σπίτια και χαλάνε οικίες.
Κάπως έτσι ήσουνα κι εσύ κάποτε.
Έχτιζες, έχτιζες συνεχώς. Κι έπειτα, χωρίς ντροπή, κατέστρεφες.
Όχι πως διψούσες για καταστροφή. Απεναντίας,
Διψούσες για δημιουργία.
Αν θες να δημιουργήσεις -έλεγες- κάτι καινούριο,
γερό, ουσιώδη κι απέραντο, πρέπει ν' απαλλαγείς απ' το παλιό.
Σε θυμάμαι σαν πλάσμα, όχι του πλανήτη, μα του σύμπαντος.
Σαν πλάσμα ελεύθερο. Κι ας σε κατηγορούσαν.
Κι ας έλεγαν πως είσ' αναίσθητη, εγωπαθής και ματαιόδοξη.
Κείνοι οι λίγοι το ξέρουν. Ξέρουν πως ποτέ δεν ήσουν έτσι.
Ξέρουν πως ήθελες το καλό ολονών, μα στο τέλος δε σου 'βγαινε,
διότι είχες ανεξίτηλες τάσεις (αυτο)καταστραφής.
Και τάσεις φυγής

Πότε θα ευτυχίσεις άραγε κι εσύ;
Θυμήθηκες ένα παλιό ποιηματάκι που σκαρώσατε παρέα:
«Η Ευτυχία είναι σαν τα πουλιά. 
Πάει, έρχεται και μόνο όταν βρει εύφορο έδαφος, στεριώνει..» 

Χαμογελάς.



















Τώρα πια ζεις, ζεις μόνο από ένα μικρό, τρελούτσικο όνειρο φυγής που συναντάς κάθε απόγευμα πια, έξω από το μεγάλο παραθύρι της ζωής σου, καθώς κοιτάς τα πουλιά να φεύγουν, ελπίζοντας πως κάποτε, είτε θα γυρίσουν και θα μείνουν, είτε θα σε πάρουνε μαζί τους μια για πάντα.

3 σχόλια: